Şömineden ceviz odunlarının çıtırdama sesleri geliyordu. Kafasını kaldırdı göz göze geldiler, gözleri inci tanesi gibi ışıldıyor, yüzü şöminenin ışığı ile bir aydınlanıp, bir kararıyordu. Tebessûmle bakıp bak ne yazmış;
"Biraz durgunum bu günlerde, ve hayli hissiz..
Elimden istemsizce kayıveren her saniyenin rehâveti çöktü üzerime…
Bir garip hale dûçâr oluyorum yine.
İncitmemek istiyorum , hiçbir zerreyi. Üzülmesin istiyorum hiçbir kimse benim yüzümden, yaptığım tüm hatalarımdan dönmek istiyorum…
Ve en çokta incinmemek istiyorum."
Kızın gözlerindeki ışık sönmüş gözleri buğulanmış sanki uzaklara dalmıştı.
+ Biliyor musun ?
İrkildi kadın, adama baktı; adam alevlere odaklanmıştı, oda adama odaklandı.
+ Şu cümleler son günlerimin özeti gibi; farklı hayatlar aynı duygular...
Benim kaybedecek hiçbir şeyim kalmadı.
Son cümle kadının beyninde yankı yapmaya başladı " ... hiçbir şeyim kalmadı." Başı ağrımaya başladı ama bir an bile gözlerini adamın gözlerinden ayırmadı. Bakışları dikleşiyordu. Adam kadına döndü ve devam etti.
+Boşa geçirilecek zamanım, boşa tüketilecek bir nefesim, boşa söylenecek bir kelimem, kaybedilecek dostum yani hiç bir şeyim kalmadı elimde bir tanecik kalbim kaldı onuda sana verdim.
Az önce olduğu gibi son cümle yine etki yarattı , kadının gözleri titredi sonra gözlerine iğneler batmaya başladı, daha fazla tutamazdı göz yaşlarını. Sulu gözleriyle ;
- ben de var.
Diyebildi yavaşça doğrulup sarıldı adama....
Yorumlar
Yorum Gönder