Kendi kendime...

 

“ insanın sığınacak limanı olmaması ne kadar kötüymüş lan “

Diye feryat etti fakat duyan olmayınca omuzları bir kez daha düştü. İçinde anlamlandıramadığı bir huzursuzluk vardı. Aslında nedenini biliyordu fakat bunu kendine itiraf edemeyecek kadar korkaktı. “Uyumalıyım” diye düşündü fakat lanet uyku bir türlü gelmiyor diye hayıflandı. Sağa döndü olmadı, sola döndü olmadı, içindeki ağırlık büyüdükçe büyüyordu. “Keşke yok olsam” diye düşündü. Sahi yok olmak çözüm olur muydu? Bazı şeyleri çözebilir miydi? Yada onun yok oluşu fark edilir miydi? Dünyada ne kadar bir alan kaplıyordu? Kaç kişinin aklından gönlünden geçiyordu?.... Sinirle yataktan kafasını kaldırdı içindeki ağırlık yetmezmiş gibi bir de sorularla kendini boğmuştu. Sonra bir soru aklında yankılandı “ derdini kendine itiraf edip derman bulabilecek miydi? Yoksa bu dertle tüm hayatını bitirip yok mu olacaktı?”...